เป็นเรื่องของจิต แต่คนส่วนใหญ่มักไปติดที่อาการทางกาย คือไปติดที่รูปแบบของกาย คิดว่าการดำรงกายลักษณะนั้น ลักษณะนี้คือการปฏิบัติ หรือคิดว่าคนที่นั่งสมาธิ หรือเดินจงกรมนั้นละเป็นคนที่ปฏิบัติ ตรงนี้ต้องดูที่จิตด้วยนะ ถ้าขณะใดจิตมีความสำรวมระวังในอินทรีย์ มีความเพียรที่ชอบอยู่ในกุศลธรรม(ตั้งมั่นอยู่ในความดี) มีสติระลึกรู้ในการกระทำ มีการตามระลึกนึกถึงอนุสสติอย่างใดอย่างหนึ่ง หากจิตอยู่ในวิหารธรรมแบบนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตาม ก็ได้ชื่อว่าคือการปฏิบัติ หรือขณะใดที่สำรวมไม่ให้บาปอกุศลเกิดขึ้นในจิตใจ เมื่อนั้นก็ชื่อว่ากำลังปฏิบัติอยู่ ตรงกันข้าม ถ้าดำรงกายนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมอยู่ แต่กับมีจิตคิดฟุ้งซ่าน (ไม่อยู่กับฐาน) คิดแต่เรื่องของโลก (เรื่องกิเลสกาม) อันได้แก่ โลภ โกรธ หลง แบบนี้แม้กายภายนอกจะดูเหมือนว่ากำลังปฏิบัติธรรมอยู่ แต่จิตภายในจริงๆยังไม่เรียกว่าปฏิบัติ ดังนั้นแม้เราไม่ได้อยู่ในอิริยาบถนั่ง อาจอยู่ในอิริยาบถยืน เดิน นอน ก็สามารถปฏิบัติธรรมได้ โดยการทำความเพียรทางจิต ให้จิตมีวิหารธรรมเป็นเครื่องอยู่ เช่นเอาจิตไปตั้งไว้ที่ฐานของสติ หรือคำบริกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง
วุฒิตี้ธุดงค์กรรมฐาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น