1. ทำอะไรๆ ถ้าเป็นไปได้ให้ทำทีละอย่าง ใจจะได้คิดเป็นเรื่องๆ ไม่ฟุ้งซ่านวุ่นวาย
2. กำหนดรู้เป็นขณะๆ เดินให้รู้ว่าเดิน นั่งให้รู้ว่านั่ง นอนให้รู้ว่านอน
3. กินอะไร ดื่มอะไร กินดื่มให้ช้าลง ค่อยๆรู้รสสัมผัส เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม แข็ง อ่อน ร้อน เย็น
4. อ่านหนังสือก็ฝึกสมาธิได้ อ่านอะไร ให้ใจนึกตามตัวหนังสือ ให้ใจอยู่กับเนื้อหา อย่าให้ใจลอยไปคิดเรื่องอื่น
5. ฟังเพลงบรรเลง ฟังให้ได้ยินโน๊ตทุกตัว สัมผัสกับเสียงดนตรี ให้ได้ยินเสียงเล็กเสียงน้อยในบทเพลง
6. ไปไหนมาไหน ให้รู้สึกถึงร่ายกาย ลมพัดต้องผิวกายให้รู้ สังเกตความรู้สึกที่มีต่อสายลมพัดผ่าน
7. นั่งเงียบๆ หลับตา เปิดใจโล่งๆ รับรู้ถึงความว่างรอบตัว
8. คุยกับใคร ฟังให้ได้ยิน คนที่อยู่ตรงหน้า คือบุคคลที่สำคัญที่สุดในวินาทีนั้น
9. คิดก่อนคิด ก่อนคิดสิ่งใด ตั้งคำถามกับตนเองว่า ความคิดนั้นเป็นคุณหรือเป็นโทษ แม้ความคิดเป็นโทษ คิดแล้วไม่ทำให้ชีวิตดีขึ้นไม่ว่ามุมใดๆ เป็นไปได้ให้สลัดความคิดนั้นทิ้งเสีย
10. อย่าปล่อยให้คำพูดและการกระทำ เป็นปฏิกริยาอัตโนมัต พูดทำสิ่งใด ให้เห็น ความรู้สึกตั้งต้น เห็นว่าเราพูดทำด้วยความรู้สึกลักษณะไหน
11. เวลาพูดคุย จงใช้สมาธิจับเสียงของตนเอง พูดคุยกับใคร พูดให้ได้ยินเสียงตนเอง
12. ถอดรองเท้าเดินในบ้าน รับรู้ความสัมพันธ์ของสามสิ่ง คือเท้าของเรา ผิวพื้น และความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นช่วงๆขณะที่เดิน
13. ก่อนนอน ไม่ควรทำสิ่งอื่น ควรเผื่อเวลาสัก 10 นาทีก่อนอน เพื่อทำใจให้ว่าง เมื่อแผ่นหลังแตะที่นอน ให้บอกตนเองว่า ฉันกำลังนอน เพื่อเรียกสติ เพื่อความรู้สึกตัว
14. ในยามตื่น อย่าเพิ่งรีบลุก ให้ปลุกสติ บอกตนเองว่า ฉันตื่นแล้ว ทำอย่างนี้กายใจจะพร้อมเป็นหนึ่งเดียวกับวันใหม่
15. ระหว่างวัน ผูกความรู้สึกตัวไว้กับลมหายใจ แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่ง มารู้อยู่ที่ลมหายใจ ช่วยลดความฟุ่งซ่านไปได้มาก
16. คิดเรื่องอดีตให้รู้ตัว คิดเรื่องอนาคตให้รู้ตัว อยู่กับปัจจุบันให้รู้ตัว
17. สำรวจร่างกาย รู้จักร่างกายของตนเอง แขน ขา ใบหน้า เนื้อตัว เปลี่ยนแปลงไปอย่างไร
18. ความคิด ความจำเป็นส่วน หนึ่ง ความรู้สึกก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง จะต้องรู้จักแยกให้ออก
19. มีความหวังอยู่เสมอ ความหวังเป็นความรู้สึกที่เย็นมาจากข้างไหน เอาจิตใจไปเพ่งอยู่ที่ความรู้สึกนั้น ใจจะมีพลัง ความฟุ่งซ่านจะไม่ค่อยเกิด
20. หากฟุ้งซ่านมาก อย่าพยายามกดข่ม
และอย่าผลักไส แต่จงยอมรับ เห็นตามจริง
ว่าความฟุ่งซ่านได้เกิดขึ้นแล้ว
มองความฟุ่งซ่านเป็นปรากฏการณ์ธรรมดาๆ
ที่มาๆไปๆ ไม่ได้มีตัวตนจับต้องเป็นรูปธรรม
เกิดได้ก็ดับได้ วนเวียนไปเรื่อย
เพียงใจเฝ้ามองหัดมองให้เป็น
เป็นผู้เห็น ผู้สังเกต
อย่าเข้าไปเป็นผู้เล่นหรือผู้แสดง...
พศิน อินทรวงค์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น