หลวงปู่โลกอุดร พระอาจารย์หลวงปู่วัย จัตตาลโย

         หลวงปู่วัย จัตตาลโย วัดเขาพนมยงค์ อ.หินกอง จ.สระบุรี เป็นศิษย์หลวงปู่เทพโลกอุดร  และเป็นผู้ที่เคยถ่ายภาพพระครูเทพโลกอุดรเอาใว้เมื่อครั้งเดินทางไปหาที่ถ้ำ(ภาพขาวดำ)....ทุกๆ ปี หลวงปู่วัย จะตัดเย็บจีวรไปถวายหลวงปู่ใหญ่ ใช้ผ้าถึง 45 เมตร!!! (ปัจจุบันท่านละสังขารไปแล้ว เมื่อปี41)หลวงปู่เคยถามถึงที่มาที่ไปของพระครูเทพโลกอุดรกับตัวของพระครูท่านเอง ซึ่งคำตอบที่ได้พอสรุปได้ว่า

           พระครูเทพโลกอุดร ในยุคหนึ่ง ท่านชื่อ   หลวงพ่อคง   ท่านเกิดในเมืองอยุธยา ในยุคที่สุโขทัยยังเป็นราชธานี  อยุธยา ลพบุรี เป็นเมืองหน้าด่าน   ยังไม่ได้ตั้ง อยุธยา เป็นเมืองหลวง  พระครูเทพโลกอุดรท่านเคยบอกว่า

" ข้าอายุเท่าไหร่ข้าไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าขณะที่เขาสร้างเมืองลพบุรีนั้นข้าเคยไปยืนดูคนเขาสร้างเมืองกันอยู่ "

 

        หลวงปู่วัย จัตตาลโย ท่านเล่าว่าท่านรู้จักพระครูเทพโลกอุดรมาตั่งแต่ท่านเป็นทหารหนุ่มที่ร่วมรบในสงครามอินโดจีน ในปี พ.ศ. 2482- 2483  พบในถ้ำแห่งหนึ่ง เจอพระภิกษุรูปหนึ่ง  ก่อนจากกันพระครูเทพโลกอุดรกล่าวว่า " ไว้พบกันใหม่เมื่อเธอบวช "

       **** เมื่อ หลวงปู่วัยได้บวชจริง ๆ  จึงได้พบท่าน  พระครูเทพโลกอุดรท่านชอบไปจำอยู่ที่ถ้ำ  หลวงปู่วัย ท่านเคยพาศิษย์คนหนึ่ง ไปหาพระครูเทพโกลอุดรในถ้ำ... ลูกศิษย์คนนั้นพอเจอพระครูท่านก็ คร่ำครวญถึงความยากจนของตัวเอง   พระครูเทพโลกอุดรท่านก็เมตตาสงสาร บอกว่าให้ไปทำไม้เล็ก ๆ เท่ากล่องไม้ขีดมา พอได้มาท่านก็ปลุกเสกของท่าน และบอกว่า ขัดสนเงินทองให้จุดธูอธิฐาน ศิษย์คนนั้นก็ได้กล่องไม้มาก็เสกเงินเป็นว่าเล่น งานการไม่ทำ ใช้ชีวิตสุรุ่ยสุหร่าย 

           //  จนวันหนึ่งศิษย์คนนี้ไปจีบสาว จีบไปจีบมาเลยคุยโวโอ้อวดถึงกล่องไม้นี้ จนสาวบอกว่า " เสกกิ๊บทองคำให้หน่อย ถ้าได้จะยอมเป็นแฟน " ศิษย์คนนี้ก็จุดธูปเสกตามแบบ เจอกิ๊บติดผมทองคำในกล่อง แต่เอาออกไม่ได้ ทำไงดี " งัดซิ " มันงัดจนกล่องพัง กิ๊บติดผมหายไปกับตา 

              //... ศิษย์คนนี้ ขอติดตามหลวงปู่วัยไปหาพระครูเทพโลกอุดรอีก ไปโกหกหลวงปู่โลกอุดร  พระครูท่าน บอกหลวงปู่วัยว่า " เอ้า.. ลูก ลูกพาเขามาแล้วก็พาเขาไปรักษาด้วยนะ "   พูดจบ  ขี้กลากขี้ทูขึ้นทันที หลวงปู่วัยต้องพาไปรักษาอยู่ 3 ปีถึงหาย  พอหายแล้วก็ตัดขาดจากการเป็นศิษย์อาจารย์กันทันที

 

+หลวงปู่ "วัย จัตตาลโย" ท่านเมตตาสอนไว้มีความสำคัญ ดังนี้+

-บางคนคิดว่า การอยู่วัดได้บุญ อยู่บ้านได้บาป ซึ่งความจริงก็ไม่ใช่ เพราะบุญอยู่ที่ใจ ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า ธรรมทั้งหลายสำเร็จที่ใจ ธรรมจึงไม่ขี้นอยู่ที่ สถานที่ บุคคล เวลา เพศ และวัย

-ความกลัวของพุทธบริษัทที่แท้จริงคือ กลัวทุกข์ หรือ กลัวข้าศึกภายใน (อารมณ์จิตตนเองทำร้ายตนเอง-เบียดเบียนตนเอง อันเป็นภัยใหญ่ยิ่งกว่าภัยใด ๆ ทั้งหมด) โดยเฉพาะก่อนจะตาย หากจิตเบียดเบียนคนเอง ก็ไปสู่ทุคติ เพราะมีจิตเสร้าหมอง หรือ มีกิเลส

-การทำความดี ดีกว่าขอพร