ในการแสดงพระธรรมเทศนาเป็นภาษาต่างๆ
ท่านหลวงตาทองคำได้บันทึกไว้ดังนี้
เมื่อท่านพระอาจารย์จำพรรษาอยู่วัดป่าบ้านหนองผือนั้น
มีคนไทยเชื้อสายเวียดนามคนหนึ่ง ชื่อว่า อัมพร พงษ์เจริญ
เป็นบุรุษพยาบาล ประจำโรงพยาบาลแขวงคำม่วน (ท่าแขก)
ประเทศลาว เป็นชาวญวนอพยพมาอยู่พังโคน ได้เปิดคลีนิค
รักษาคนไข้ เคยมารักษาท่านพระอาจารย์ เกิดความเลื่อมใส
ฟังเทศน์ภาษาลาวและภาษาไทยได้ชัดเจน
วันหนึ่งเธอพาลูกน้องมา 4-5 คน เพิ่งอพยพมาใหม่
พูดภาษาลาวไทยไม่เป็น มานั่งฟังเทศน์ด้วย
หลังฟังเทศน์จบก็กราบลากลับ ท่านพระอาจารย์พัก
เธอและคณะนั่งพักอยู่ ผู้เล่าเดินไปหา เธอยกมือไหว้
พร้อมคณะตามธรรมเนียมไทย
เธอถามว่า "ท่านพระอาจารย์เป็นเวียดนามหรือเป็นไทย"
ผู้เล่า "ไทยแท้ร้อยเปอร์เซนต์"
ถาม "เอ๊ะ ทำไมท่านพูดภาษาเวียดนามได้"
ผู้เล่า "ไม่ทราบ ได้ยินแต่ท่านพูดไทย"
"ก็ท่านเทศน์เมื่อกี้นี้ เทศน์ภาษาเวียดนามทั้งนั้น
พวกผมกำลังพูดกันเรื่องนี้อยู่ว่า รูปร่าง หน้าตา
ผิวพรรณ ก็เหมือนเวียดนาม กำลังสนทนากันอยู่ว่า
ท่านเป็นไทยหรือเวียดนาม"
ผู้เล่า "เราก็ฟังอยู่ด้วยกัน ท่านไม่ได้เทศน์ภาษา
เวียดนาม เทศน์ภาษาไทย"
"เอ แปลกนะ ผู้รู้ธรรมมีอัศจรรย์หลายอย่าง" เธอพูด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น