=>คำสอนหลวงพ่อเรื่อง "ธรรมปฏิบัติ"<=..
.. การพิจารณาท่านบอกว่า อันดับแรก
"ทำจิตให้เป็นสมาธิเสียก่อน" จะมีสมาธิ
อันดับไหนก็ช่าง ทำใจให้สบาย ควบคุม
จิตให้อยู่ในขอบเขต พิจารณาว่าร่างกาย
อันดับแรก ความเกิดเมื่อเราเกิดมาแล้ว
เวลาที่ทรงอยู่เป็นสุขหรือเป็นทุกข์
"ตอนต้นต้องหาทุกข์ให้พบ" หากิจการงาน
ต่างๆ ที่เราทำ หรืออารมณ์ที่เราทรงอยู่เป็น
อารมณ์ของความทุกข์ ไม่ใช่อารมณ์ของ
โลกีย์วิสัย อันนี้ยังไม่อธิบายเวลามีน้อย
ต่อไปเมื่อหาทุกข์พบ การหาทุกข์พบ
นี่ต้องหากันจริงๆ หาทั้งทุกข์ในตัวเรา
หรือทุกข์ในคนอื่น ถ้าเรายังเห็นว่า
ใครคนใดคนหนึ่งในโลกที่ยังเดินไป
เดินมา ซึ่งมีกิริยาหรือความประพฤติ
ปฏิบัติ หรือว่าทรงชีวิตอยู่ในโลก
มีความสุขด้วยอำนาจของร่างกาย
ยังใช้ไม่ได้ อย่างนี้เรียกว่า "อารมณ์ยัง
ไม่เข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า" ความจริง
อารมณ์แค่นี้ก็ตาม ยังไม่ถือว่าเป็น
พระอริยเจ้า ต้องเอาอารมณ์คือ
"ปัญญาเข้าพิจารณาให้เห็นความทุกข์
จริงๆ ของร่างกาย"
คือว่าคนที่กำลังทรงร่างกายอยู่นี้
มีทุกข์อยู่ตลอดเวลา เราก็ตาม เขาก็ตาม
หาความสุขอะไรไม่ได้ รวมความว่า
"โลกทั้งโลกไม่มีจุดใดจุดหนึ่งที่เป็น
ความสุขเลย" อย่างนี้เรียกว่า
"มีปัญญาเข้าถึงระดับวิปัสสนาญาณ"
เมื่อเห็นทุกข์แล้ว "มิใช่ว่าทำใจ
ให้หดหู่" ต่อไปก็แสวงหาเหตุของความ
ทุกข์ ค้นคว้าขึ้นมา เมื่อความทุกข์มีอยู่
เหตุที่จะสร้างความทุกข์ไม่มี มันก็ไม่เกิด
มันต้องไม่มี ถ้าไม่มีเหตุ ผลมันก็มีไม่ได้
ตอนนี้เราก็มาพบกับ "ตัณหา คือ
ความอยาก" อยากอะไรก็ช่าง เว้นไว้แต่
อยากไปนิพพานอย่างเดียวก็หมดปัญหา
อยากรวย อยากดี อยากมีทรัพย์ อยากเป็น
อยากมียศถาบรรดาศักดิ์ เป็นความอยาก
ของโลกอันจัดว่า "เป็นอำนาจของตัณหา"
ตัณหานี่พูดสั้นๆ เราก็หาทางกำจัด
ตัณหา "ด้วยการพิจารณาขันธ์ ๕ ว่า
ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา" เมื่อขันธ์ ๕
มันจะพัง มันจะทำลายตัวของมันเอง และ
อะไรมันจะมีในโลก ที่เป็นเรา ที่เป็นของเรา
เมื่อพิจารณาเห็นแล้ว โลกเต็มไปด้วย
ความทุกข์ เราอยู่นี่เราก็มีความเป็นทุกข์
ทุกข์ด้วยอำนาจของตัณหา จนอารมณ์
ของเราเกิดเป็น "นิพพิทาญาณ ความเบื่อ
หน่าย" เบื่อที่ร่างกายนี่มันไม่ดี
เห็นว่าร่างกายนี่เอาดีอะไรไม่ได้เลย
มีแต่ความทุกข์ ลืมตาขึ้นมาก็มีแต่ความ
ทุกข์ จนกว่าจะถึงเวลาหลับตาใหม่ ไม่มี
อะไรพ้นจากความทุกข์ เห็นทุกสิ่งทุกอย่าง
เต็มไปด้วยความทุกข์
แต่เห็นว่า "ความทุกข์เป็นของธรรมดา
ที่มีสังขารอยู่" ฉะนั้นจึงหาทางตัดเหตุของ
ความทุกข์ คือ "ความทะยานอยาก" ทำใจ
ให้เป็นสันโดษ "พอใจในกฎของธรรมดา"
เห็นคนแก่ก็นี่เป็นเรื่องของความเป็น
ธรรมดาของคนเกิด
เห็นคนตายก็ถือว่า คนตายเป็นเรื่อง
ธรรมดา เพราะเกิดมามันก็ตาย การป่วยไข้
ไม่สบายก็ถือว่า เป็นเรื่องของธรรมดา
ความแก่ ความตายจะมีกับเราก็ถือว่า
เป็นเรื่องธรรมดา ใจสบายไม่เดือดร้อน
ไม่หวั่นไหว
ก็ตกใจบ้างเหมือนกัน แต่ว่ามันปลด
ออกไปได้ง่าย คือว่า "ธรรมดา เป็นเรื่อง
ของกรรม" และระยะนั้นก็ "เชื่อมั่นในคำ
สั่งสอนของพระพุทธเจ้า" ว่าพระพุทธเจ้า
ทรงได้สั่งสอนไว้ "ให้ทานและรักษาศีล
เจริญภาวนา" ว่าเป็นของดีแน่
เป็นการแก้อารมณ์ของชาวโลก
เป็นการแก้ของอารมณ์ที่ติดอยู่ภายใต้
อำนาจของตัณหา คือว่าคำสอนของ
องค์สมเด็จพระบรมศาสดาสอนถูก
"เราไม่สงสัย" แล้วก็ "ตั้งใจรักษาศีล
ให้บริสุทธิ์"
เรารักษาศีลยิ่งกว่าชีวิต คือว่าตาย
เสียดีกว่าที่จะยอมให้ศีลขาด คือว่ามี
อารมณ์เข้มข้นแบบนี้แล้วจิตใจดีเป็น
ปกติ "ไม่ใช่ฝืนนะ" เข้าใจว่ามี ไม่ใช่
ขืนใจ มีอารมณ์ถือว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
ในโลกที่เข้ามากระทบเรา
จะเหน็ดเหนื่อยด้วยการงานก็ดี
หรืออาการป่วยไข้ไม่สบายก็ตามที
คือว่าความเจ็บความไข้เข้ามาทับถม
หรือว่าความตายเข้ามาหาเราก็ตาม
"เห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา"
การถูกนินทาว่าร้ายก็เป็นเรื่องธรรมดา
ใครเขานินทาเราก็ไม่หนักใจ ใครเขา
สรรเสริญเราก็ไม่ดีใจ เราจะดีจะชั่วได้ก็
การกระทำของเรา ไม่ใช่ผู้อื่นมาพูด
ให้เราดี หรือผู้อื่นมาพูดให้เราชั่ว
ทำใจให้สบายมีศีลบริสุทธิ์ พร้อม
กันนั้น "มีอารมณ์จับอยู่ในพระนิพพาน
เป็นอารมณ์" อารมณ์อย่างอื่นที่เรา
ต้องการไม่มี ภาระหน้าที่ทำตามหน้าที่
ทุกอย่าง ความต้องการของเราต้องการ
อย่างเดียวคือ "ความไม่เกิด"
ไม่เกิดเป็นมนุษย์ ไม่เกิดเป็นเทวดา
ไม่เกิดเป็นพรหม ต้องการอย่างเดียวคือ
"พระนิพพาน" นี่โดยย่อกล่าวมาอย่างนี้
พระพุทธเจ้ากล่าวว่า "ท่านเข้าถึงพระ
โสดาบัน" ..
(พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน)
ที่มาจาก.. รวมคำสอนธรรมปฏิบัติ เล่ม ๑ หน้า ๒๓๓-๒๓๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น