คำสอนของสมเด็จองค์ปฐม

: คำสอนของสมเด็จองค์ปฐม (สอนเทวดา นางฟ้า พรหม) :

โดยพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน

.....เพื่อประโยชน์ของตัวท่านเอง ค่อย ๆ อ่าน โดยเอาความเข้าใจเป็นหลัก   ต่อไปนี้เป็นคำสอนของสมเด็จองค์ปฐม
"เทศน์ที่เทวสภา"

.....“ดูก่อนท่านทั้งหลาย ท่านที่มาประชุมทั้งหมด จะเป็นเทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี พรหมก็ดี    ขอทุกท่านจงอย่าลืมความตาย นั่นหมายถึงว่า การจุติ  ลืมความเป็นทิพย์เสีย  อย่าเพลิดเพลินเกินไป อย่ามีความสุขเกินไป และมันจะทุกข์ทีหลัง จงดูภาพมนุษย์ว่า มนุษย์เมืองไหนบ้างที่น่าเกิด   ดินแดนไหนที่มีความสุขไม่มีการงาน เราจะมองไม่เห็นความสุขของมนุษย์   เมืองมนุษย์มีแต่ความทุกข์  ต้องประกอบกิจการงานทุกอย่าง  ต้องกระทบกระทั่งกับอารมณ์    มีความปรารถนาไม่ค่อยจะสมหวังทุกอย่างต้องใช้แรงงาน

.....แต่ว่ามาเป็นเทวดา  มาเป็นนางฟ้า  ทุกอย่างหมดสิ้น  นั่นหมายความว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งหมด  ร่างกายอิ่มเป็นปกติ ร่างกายเยือกเย็นอบอุ่น  ไม่ต้องห่มผ้า  และมีความปรารถนาสมหวัง ก็หมายความถ้าจะไปทางไหน ก็สามารถลอยไปถึงที่นั่นได้ทันทีทันใด  ความป่วยไม่มี   ความแก่ไม่มี   ร่างกายไม่มีการเปลี่ยนแปลง ความเป็นทิพย์อย่างนี้ ท่านทั้งหลายจงอย่ามัวเมา
จงอย่ามีความเข้าใจผิดว่า เราจะอยู่ที่นี่ตลอดกาล ตลอดสมัย

.....ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะอายุเทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี พรหมก็ดี อายุจำกัดตามบุญวาสนาบารมี ถ้าหมดบุญวาสนาบารมีก็ต้องจุติคือตาย  แต่ว่าท่านทั้งหลายจงอย่าลืมว่า  เทวดาก็ดี  นางฟ้าก็ดี พรหมทั้งหมด  ที่นั่งอยู่ที่นี่ทั้งหมด แม้แต่จะเป็นพระอริยะเจ้า ที่ท่านเป็นพระอริยเจ้าก็มาก อย่าลืมว่าทุกท่านยังมีบาปติดตัวอยู่

.....และการสะสมบาปมาเป็นชาติ ๆ  ยังมีมากมาย”    (พอพระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้  บรรดาท่านทั้งหลาย  อาตมาก็ใช้กำลังใจดูร่างกายเทวดา นางฟ้ากับพรหม เห็นเงาบาปอยู่ในหน้ามาก เป็นอันว่าทุกองค์  ต่างองค์ต่างมีบาป แต่ก็มาเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหมได้   แล้วก็ดูตัวเองเวลานั้น    ร่างกายของตัวเองก็เป็นทิพย์ บาปมันก็ท่วมท้นเหมือนกัน) ต่อไปองค์สมเด็จพระภควันต์ทรงตรัสว่า

.....“ภิกขเว......ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย (เวลานั้นมีพระมาด้วยหลายองค์)  และท่านทั้งหลายที่นั่งอยู่ที่นี่ทั้งหมด    จงอย่าลืมว่าทุกท่านมีบาปติดตัวมามากมาย อาศัยบุญเล็กน้อยก่อนจะตาย จิตใจนึกถึงบุญก่อน   จึงได้มาเกิดบนสวรรค์บ้าง  มาเกิดบนพรหมบ้าง ถ้าหากว่าท่านจุติเมื่อไร

.....โน่น..... นรก (ท่านชี้มือลง เห็นนรกไฟสว่างจ้า แดงฉานไปหมด)   ท่านทั้งหลายจะต้องพุ่งหลาวลงนรก   เพราะใช้กฎของกรรม  คือบาป ชำระหนี้บาป กว่าจะมาเกิดเป็นคนก็นานหนักหนา และมาเป็นคนแล้ว  ก็ไม่แน่ว่าจะได้กลับมาเป็นเทวดา   นางฟ้า หรือพรหมใหม่
       
.....ทั้งนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าเป็นคนอาจจะทำบาปใหม่ อาจลงนรกไปใหม่ก็ได้ ฉะนั้น เมื่อท่านทั้งหลายมาถึงที่นี่ มาอยู่สวรรค์ก็ดี พรหมก็ดี   เป็นทางครึ่งหนึ่งของนิพพาน    ระหว่างมนุษย์กับนิพพาน   เป็นอันว่าท่านทั้งหลายได้ครึ่งทาง  การมาได้ครึ่งทางของท่าน

.....ท่านทั้งหลายจงดูนั่น....นิพพาน” (ท่านยกมือชี้ขึ้นให้ดูพระนิพพาน เวลานั้นเทวดานางฟ้ากับพรหมทั้งหมด อาตมาก็เหมือนกัน  เห็นพระนิพพานไสวสว่างจ้า  มีวิมานสีเดียวกันคือ   สีแก้ว แพรวพราวเป็นระยับ  เป็นแก้วสีขาว พระอรหันต์ทั้งหลายที่อยู่ที่นั่น  มีความสุขขนาดไหน  มีความเข้าใจหมด  รู้หมด  เห็นหมด แล้วองค์สมเด็จพระบรมสุคตก็ทรงกลับมาพูดกับเทวดากับนางฟ้าใหม่ว่า)

.....“ท่านทั้งหลายจงหวังตั้งใจคิดว่า ถ้าการจุติมีคราวนี้ ถ้าบุญวาสนาบารมีของเรานี้สิ้นสุดลง เราจะไม่ไปเกิดเป็นมนุษย์ เราจะไม่เกิดเป็นเทวดา เราจะไม่เกิดเป็นนางฟ้า  เราจะไม่ไปเกิดเป็นพรหม เราต้องการไปพระนิพพานจุดเดียว และการไปนิพพานนี่ ท่านทั้งหลายต้องยึด อารมณ์พระนิพพาน เป็นสำคัญ    สำหรับพรหมก็ดี เทวดานางฟ้าเก่า ๆ ก็ดี อาตมาไม่หนักใจ ทั้งนี้เพราะมีความเข้าใจแล้ว (ก็แสดงว่าพรหม เทวดา นางฟ้าเก่า ๆ เป็นพระอริยเจ้ามาก)

.....ที่มีความเป็นห่วงก็เป็นห่วงเทวดานางฟ้าใหม่ ๆ ที่มาเกิดใหม่ ๆ จะหลงความเป็นทิพย์ นั่นหมายความจะมีความเพลิดเพลินในความเป็นทิพย์ ยังมีความรู้สึกว่าเราจะเกิดอยู่ที่นี่ตลอดไป จะไม่มีการจุติ จะไม่มีการเคลื่อน อันนี้เป็นความเห็นที่ผิด จงคิดตามนี้เพื่อพระนิพพาน  นั่นคือ    จงมีความรู้สึกว่าเราจะต้องจุติวันนี้ไว้เสมอ และอาการของชีวิตนี่เป็นของที่ไม่แน่นอน เราจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ ความตายเป็นของเที่ยง ความเป็นอยู่เป็นของไม่เที่ยง

.....เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว   ทุกท่านจงอย่าประมาท   จงใช้ปัญญาพิจารณาความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ว่าท่านทั้งหลายควรจะเคารพไหม ถ้าจิตใจของท่านมีความศรัทธา มีความเคารพในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม ในพระอริยสงฆ์ ก็เป็นอาการขั้นที่สองที่ท่านจะไปนิพพานได้  หลังจากนั้นขอท่านทั้งหลายจงทรงศีลให้บริสุทธิ์   จะเป็นศีล ๕ ก็ตาม   ศีล ๘ ก็ตาม กรรมบถ ๑๐ ก็ตาม ศีล ๑๐ ก็ตาม ศีล ๒๒๗ ก็ตาม (พอท่านพูดถึงศีล ๒๒๗  ก็คิดในใจว่า  เทวดาจะไปบวชที่ไหน องค์สมเด็จพระจอมไตรก็หันหน้ามาตรัสว่า)

.....“ฤาษี.....เทวดาเขาไม่ต้องบวช อย่างเทวดาชั้นยามาก็ดี ชั้นดุสิตก็ดี อย่างนี้เขามีศีลครบถ้วนบริบูรณ์ ทั้ง ๒๒๗    เหมือนกับความเป็นพระ พรหมก็ตาม ก็เช่นเดียวกัน ทุกท่านอยู่ด้วยธรรมปีติ ทุกท่านอยู่ด้วยความสุข เขาไม่อาบัติ สิ่งที่จะเป็นอาบัติไม่มี สิ่งที่จะเป็นบาปไม่มี” (แล้วท่านก็กลับหันหน้าไปหาเทวดานางฟ้า กับพรหมว่า)
       
.....“ขอทุกท่านจงอย่าลืมคิดว่า เราจะเป็นผู้มีศีล ให้ตั้งเฉพาะศีล ๕ ก็ดี ศีล ๘ ก็ได้ ศีล ๑๐ ก็ได้ กรรมบถ ๑๐ ก็ได้ ศีล ๒๒๗ ก็ได้ ตั้งใจว่า เราจะไม่ละเมิดศีล   หลังจากนั้นจึงมีจิตใช้ปัญญาคิดว่า การเกิดเป็นเทวดาก็ดี  เป็นนางฟ้าก็ดี  เป็นพรหมก็ดี มีสภาพไม่เที่ยง  จะต้องมีการจุติเป็นเวาระสุดท้าย  ในเมื่อการจุติจะเกิดขึ้น อารมณ์จะทุกข์  จงคิดไว้เสมอว่าเราจะต้องจุติ  ในเมื่อเราจะต้องจุติ   เราจะไม่ยอมลงอบายภูมิ   เราจะไม่เกิดเป็นมนุษย์

.....ท่านทั้งหลาย จงดูภาพของมนุษย์   (แล้วพระองค์ก็ชี้มาที่เมืองมนุษย์) มนุษย์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย มนุษย์เต็มไปด้วยความโสโครก  มนุษย์เต็มไปด้วยความทุกข์  มนุษย์เต็มไปด้วยการงานต่าง ๆ มนุษย์มีความหิว มีความกระหาย มีความอยาก มีความต้องการไม่สิ้นสุด สิ่งทั้งหลายที่ก่อสร้างขึ้นมาแล้ว จะเป็นทรัพย์สินยังไงก็ตาม     ในเมื่อเราตายจากความเป็นมนุษย์เราก็หมดสิทธิ์ อย่างบางท่านเป็นพระมหากษัตริย์ อยู่ในพระราชฐานดี ๆ สร้างไว้เป็นที่หวงแหน คนภายนอกเข้าไม่ได้ เข้าได้แต่คนภายใน

.....แต่ว่าท่านทั้งหลาย    เมื่อตายมาแล้วกลับไปเกิดเป็นคน หากว่าท่านไม่ได้เกิดในตระกูลกษัตริย์ตามเดิม    ท่านเป็นประชาชนคนภายนอก ท่านจะไม่มีสิทธิ์เข้าเขตนั้นเลย ทั้ง ๆ ที่เป็นของที่ท่านสร้างเอาไว้  ท่านทำเอาไว้ทุกอย่าง แล้วท่านจะไม่มีสิทธิ์    นี่ความไม่แน่นอนของความเป็นมนุษย์มันเป็นทุกข์อย่างนี้   ถ้าเกิดเป็นคนก็ต้องไม่หยุด   ต้องเดินไปเดินมา   ทำกิจการงานทั้งวัน  เพื่อผลประโยชน์หน่อยเดียว คือเงิน ถ้าไม่มีเงินก็ไม่สามารถจะมีชีวิตทรงตัวอยู่ได้ เพราะมีความจำเป็นต้องหาเงิน    (ในเมื่อท่านตรัสอย่างนี้แล้วก็บอกว่า)

.....จงอย่าคิดเป็นมนุษย์ต่อไป ตัดความเป็นมนุษย์เสีย เลิกความหมายความเป็นมนุษย์ เห็นว่าโลกมนุษย์เป็นทุกข์ มนุษย์มีสภาพไม่เที่ยง ไม่มีการทรงตัว มีความเกิดขึ้นและมีความเปลี่ยนแปลง มีความแก่ มีความป่วย มีการพลัดพรากจากของรักของชอบใจ มีความตายในที่สุด และจงอย่าอยากเป็นเทวดา อยากเป็นนางฟ้า เป็นพรหมต่อไป เพราะเทวดา นางฟ้ากับพรหม ก็มีสภาพไม่เที่ยงเหมือนกัน

.....เมื่อมีความเกิดในเบื้องต้น ก็มีความเปลี่ยนแปลงไปธรรมดา ก็มีความจุติไปในที่สุด   ทุกคนหวังนิพพานเป็นที่ไป   ตั้งใจไว้เสมอว่า เราจะเป็นผู้มีศีล เราจะนับถือพระไตรสรณคมน์คือ
พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ แล้วก็เราจะต้องจุติในวันข้างหน้า ตถาคตมีความรู้สึกว่าท่านทั้งหลายที่เป็นเทวดา นางฟ้า พรหมก่า ๆ มีความเข้าใจดีแล้ว (คำว่า “เข้าใจ” บรรดาท่านพุทธบริษัท หมายถึงว่าเขาปฏิบัติได้ นี่คืออารมณ์พระโสดาบัน กับอารมณ์พระอรหันต์)

.....สำหรับเทวดา นางฟ้า และพรหมใหม่ ๆ จงตั้งใจไว้เสมอว่า จงลืมความเป็นทิพย์เสีย อย่าเพลิดเพลินเกินไป อย่ามีความสุขเกินไป และมันจะทุกข์ทีหลัง ตั้งใจคิดว่าความสุขที่ได้มานี่  เราได้มาจากบุญเล็กน้อยเท่านั้น และบาปใหญ่ที่ขังอยู่ที่ตัวเรายังมีอยู่   ถ้าเราเผลอไม่สร้างความดี ในเมื่อจุติความเป็นเทวดาหรือพรหมในภพนี้แล้ว ทุกคนจะต้องลงอบายภูมิ

.....จงดูภาพนรกว่าขุมไหนบ้างที่น่าอยู่น่ารัก มันไม่น่าอยู่ ไม่น่าเกิด   ดินแดนไหนที่มีความสุขไม่มีการงาน    เราจะมองไม่เห็นความสุขของมนุษย์   และก็ดูเทวดา นางฟ้า กับพรหม มนุษย์ที่เดินเกลื่อนกล่นทุกคน อยู่ในเมืองมนุษย์ เคยเป็นเทวดาเคยเป็นนางฟ้า เคยเป็นพรหมมาแล้ว      แต่ว่าท่านทั้งหลายจงตั้งใจไว้เฉพาะนิพพาน   จงดูภาพพระนิพพานให้ชัดเจนแจ่มใสว่า   ดินแดนพระนิพพานไม่มีที่สิ้นสุด...” (เมื่อพระองค์ตรัสเพียงเท่านี้ พระองค์ก็จบ)
       
อ้างอิง ..หนังสือธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ ๑๓๙ เดือนกันยายน ๒๕๓๕  เรื่อง ชวนเทวดา นางฟ้า พรหม ไปนิพพาน

*** หลวงพ่อได้สรุปใจความสั้น ๆ ตามที่ท่านเทศน์ไว้ดังนี้ ***
       
“ท่านทั้งหลาย การหลบหลีกไม่ต้องตกอบายภูมิ มีนรกเป็นต้น เป็นของไม่ยาก

        ๑.ขอทุกท่านจงอย่าลืมความตาย จงคิดว่าความตายอาจจะมีกับเราเดี๋ยวนี้ไว้เสมอ ๆ
       
        ๒.เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ด้วยศรัพธาแท้ (ด้วยความจริงใจ)
       
        ๓.มีศีลบริสุทธิ์เป็นปกติ และ
       
        ๔.เป็นกรณีพิเศษ ปฏิเสธการเกิดเป็นมนุษย์ เทวดา นางฟ้า และพรหม  ในชาติต่อไป    ทุกท่านเห็นนิพพานแล้วตั้งใจไปพระนิพพานโดยเฉพาะ เท่านี้ ทุกท่านจะหนีอบายภูมิพ้น และไปพระนิพพานได้ในที่สุด”

: หมายเหตุ เทศน์ที่ “เทวสภา” วันที่ ๘ สิงหาคม ๒๕๓๕ เวลา ๘.๐๐ น. พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชมรหมยาน เมตตาเล่าให้ลูกหลานฟัง เมื่อวันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๓๕  เวลา ๒๑.๐๐ น.

ที่มา  
รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน