เรื่องระหว่างทางที่เราต้องเจอมากมาย แต่อย่าเอามายึดมั่นถือมั่นเป็นอารมณ์เลยลูก...

ครั้งหนึ่งหลวงตาท่านเคยเล่าให้ฟังว่า

มีผู้หญิงคนหนึ่งมากราบหลวงตา 

เขาเคารพหลวงพ่อฤาษีฯ(วัดท่าซุง) หลวงปู่ปาน(วัดบางนมโค) เป็นที่สุด แต่วันนั้นเขาทุกข์ใจมาก...สามีทิ้งลูกทิ้งเขา ไม่ยอมกลับบ้าน เอาเงินค่าเทอมลูกไปเลี้ยงผู้หญิงอื่นหมด...

จึงเกิดบทสนทนาขึ้นดังนี้

โยม : หนูทุกข์เหลือเกินเจ้าค่ะ(ร้องไห้) เมื่อไหร่เขาจะกลับบ้านจะตามเขากลับยังไง??

หลวงตา : เอ็งเคารพพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ใช่ไหม?

โยม : ใช่เจ้าค่ะ

หลวงตา : เอ็งมีพระนิพพานเป็นที่ไปแน่นอนใช่ไหม ?

โยม : ใช่เจ้าค่ะ

หลวงตา : เอ็งมีศีลห้าบริสุทธิ์ใช่ไหม ?

โยม : หนูพยายามรักษาอยู่ตลอดและมั่นใจเจ้าค่ะ

หลวงตา : เออ... เอ็งเกิดมาบำเพ็ญเพียรบารมีมากี่อสงไขยจึงมาเจอคำสอนพระพุทธเจ้า หลวงปู่ หลวงพ่อ มีจิตตั้งมั่นในอารมณ์ได้ขนาดนี้ มีพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะ แล้วทำไมวันนี้ปล่อยอารมณ์ เอาหมาตัวนึงที่ทิ้งลูกทิ้งเมีย มาเป็นสรณะแทนละลูก ??? จะมาก็มาจะไปก็ไป จะไปตามหมาตัวนึงเข้ามาอยู่ในใจในบ้านอีกทำไม

...ที่สุดของชีวิตเราปรารถนาอะไรเรารู้ตัวอยู่ ....เรื่องระหว่างทางที่เราต้องเจอมากมาย แต่อย่าเอามายึดมั่นถือมั่นเป็นอารมณ์เลยลูก...