สัตว์โลกทุกชนิดเกิดมาแล้ต้องตาย ตายแล้วก็เกิดใหม่ หมุนเวียนเปลี่ยนไปตามกรรม ไม่มีสัตว์ชนิดไหนเลยที่เกิดมาแล้วไม่ตาย แต่ตายแล้วจะไปเกิดอยู่ในภพภูมิไหนเท่านั้นเอง บ้างก็ไปเกิดอยู่ในสุขติภูมิ(มนุษย์ เทวดา พรหม) บ้างก็ไปเกิดอยู่ในทุกข์ภูมิ(นรก เปรต อสูรกาย สัตว์เดรัชฉาน) สิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้ไปเกิดอยู่ในภพภูมิไหน ก็ขึ้นอยู่ที่กรรมที่เราทำไว้นั่นเอง กรรมที่เราทำไว้นัันไม่ได้สูญหายไปไหน มันจะถูกเก็บไว้ในจิต กรรมไหนที่มีกำลังมากที่สุดก็จะมาปรากฎในจิตดวงสุดท้ายเมื่อตอนใกล้ตาย ถ้าจิตดวงสุดท้ายเป็นอกุศล ก็จะทำให้ไปเกิดในทุกข์ติภูมิ แต่ถ้าจิตดวงสุดท้ายเป็นกุศลก็จะนำให้ไปเกิดอยู่ในสุขติภูมิ อย่างเช่นเรื่องโฆสกเทพบุตรที่ได้มีกล่าวไว้ในพระไตรปิฎก
ในอดีตแคว้นวังสะเกิดภัยพิบัติขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง โกตุหลิกจึงพาภรรยาอพยพเดินทางไปสู่กรุงโกสัมพี ระหว่างทางอาหารที่นำติดตัวมาด้วยหมด ทำให้ทั้งสองอดอยากและหิวโหยอย่างมาก จนกระทั่งเดินทางมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จึงเข้าไปขออาหารจากนายโคบาล นายโคบาลเป็นคนใจบุญ หุงข้าวปายาสไว้เพื่อถวายพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกวัน จึงแบ่งข้าวปายาสให้สองสามีภรรยากิน ภรรยเห็นว่าสามีหิวมาก นางได้จึงแบ่งข้าวปายาสส่วนของตนให้สามีเพิ่ม พร้อมกับกล่าวกับสามีว่า ท่านอดข้าวมานานหลายวัน ขอให้ท่านบริโภคให้เพียงพอก่อนเถิด โกตุหลิกจึงรีบกินข้าวปายาสจำนวนมากสมกับที่อดอยากมานานหลายวัน ในระหว่างที่กินข้าวปายาสอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นก้อนข้าวปายาสที่วางไว้ที่พื้น ที่นายโคบาลปั้นวางไว้ให้สุนัขกิน ก็เกิดความอิจฉาสุนัข คิดในใจว่าแหมสุนัขตัวนี้ช่างมีบุญเหลือเกิน ได้กินอาหารดีๆแบบนี้ทุกวัน ส่วนตัวเรานานๆทีจึงจะได้มีโอกาสกินอย่างนี้สักที
และด้วยเหตุที่โกตุหลิกได้บริโภคอาหารมากเกินไป พอตกกลางคืนอาหารไม่ย่อย โกตุหลิกจึงทำกาละคือตาย และด้วยจิตดวงสุดท้ายที่ผูกพันนึกถึงสุนัขตัวนั้น ทำให้ไปปฎิสนธิจิตคือเกิดอยู่ในท้องของนางสุนัขตัวนั้น หลังจากเกิดเป็นสุนัขแล้ว สุนัขนั้นก็เป็นสุนัขที่แสนรู้ อีกทั้งยังได้รับก้อนข้าวจากพระปัจเจกพุทธเจ้าอยู่เป็นประจำ สุนัขนั้นจึงมีความผูกพันและเคารพรักในพระปัจเจกพุทธเจ้าเป็นอย่างมาก บ่อยครั้งที่นายโคบาลไปสู่สำนักของพระปัจเจกพุทธ เจ้าสุนัขนั้นก็จะตามไปด้วย ได้เห็นนายโคบาลเอาไม้ตีพุ่มไม้ข้างทางเพื่อขับไล่สัตว์ร้ายให้หนีไป สุนัขนั้นก็จดจำเอาไว้
วันหนึ่งนายโคบาลกราบทูลพระปัจเจกพุทธเจ้าว่าหากวันใดที่ข้าพระพุทธเจ้าไม่สามารถที่จะเดินทางมานิมนต์พระปัจเจกพุทธเจ้าได้ด้วยตนเอง ก็จะส่งให้เจ้าสุนัขตัวนี้มานิมนต์แทนพระพุทธเจ้าข้า พระปัจเจกพุทธเจ้าพึงรับทราบ หลังจากวันนั้น พอวันใดที่นายโคบาลไม่ว่างก็จะใช้ให้เจ้าสุนัขนั้นไปนิมนต์พระปัจเจกพุทธเจ้ามารับภัตตาหารที่เรือนแทน เจ้าสุนัขนั้นก็จะเดินไปที่หน้าที่พำนักของพระปัจเจกพุทธเจ้า แล้วเห่า ๓ ครั้ง เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้รู้ แล้วนอนหมอบรออยู่ เมื่อพระปัจเจกพุทธเจ้าออกมาจากที่พำนักแล้ว เจ้าสุนัขก็จะเดินนำหน้าไป ระหว่างทางสุนัขก็จะเที่ยวเห่าใส่สุมทุมพุ่มไม้ที่รก เพื่อเป็นการขับไล่สัตว์ร้ายตามอย่างที่จำมาจากนายโคบาล
วันหนึ่งพระปัจเจกพุทธเจ้าต้องย้ายไปจำพรรษาอยู่ที่อื่น จึงเดินทางมาบอกลากับนายโคบาล สุนัขนั้นได้ยิน เกิดความอาลัยในพระปัจเจกพุทธเจ้าเป็นอย่างมาก พอพระปัจเจกพุทธเจ้าเหาะขึ้นไปบนอากาศเพื่อลาจาก สุนัขนั้นก็ได้ยืนเห่าหอนเพื่อส่งพระปัจเจกพุทธเจ้า พอพระปัจเจกพุทธเจ้าเหาะลับสายตาไป สุนัขตัวนั้นก็ใจขาดตายลงในที่สุด และด้วยจึตดวงสุดท้ายที่เป็นกุศล มีพระปัจเจกพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ ทำให้ไปปฎิสนธิจิตคือเกิดเป็นเทพบุตรอยู่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีนามว่า“โฆสกเทพบุตร มีนางเทพอัปสร ๑,๐๐๐ นางเป็นบริวาร เป็นเทพบุตรผู้มีเสียงอันก้องกังวาล เพียงแค่กระซิบเบาๆ เสียงก็ดังไปไกลถึง ๑๖ โยชน์ เพราะอานิสงส์ของการที่ได้เห่าส่งพระปัจเจกพุทธเจ้าด้วยใจที่เลื่อมใสนั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น