วิสัชนา : ทุกสรรพสิ่งนั้นต้องการที่ยึดเหนี่ยวเป็นของธรรมดา การที่ไม่มีศาสนาให้ยึด จิตก็จะยึดอัตตาตัวตน ที่ไหลไปตามกิเลสที่มักลงสู่ที่ต่ำเป็นของธรรมดา จึงทำให้เกิดในภพภูมิที่ตกต่ำลงตามกรรมที่สั่งสมไว้ . . . หากแต่จิตนั้นได้มีที่ยึดเหนี่ยวคือศาสนานั้น แท้จริงแล้วคือสิ่งสมมุติให้เกิดการเพียรละ สละออกของกิเลส ต้นเหตุแห่งทุกข์ ด้วยความศรัทธาที่ตั้งมั่นว่า บุญ และความสูงส่งของจิตใจนั้นมีอยู่จริง สามารถเข้าถึงได้ด้วยศรัทธาเท่านั้น ศาสนาจึงไม่ได้กำหนดให้คนตกนรก หรือขึ้นสวรรค์ หากแต่เป็นครรลองให้จิตได้มีที่ยึดเหนี่ยวด้วยธรรมคำสอน เพื่อออกจากทุกข์ จากธรรมที่เป็นความจริงหนึ่งเดียวคือการลดละอัตตาตัวตน ขัดเกลากิเลสให้เบาบาง เพราะทางแห่งอัตตานั้นปลายทางคือการยึด ตัวกู ของกู ต้นเหตุให้เกิดทุกข์ และการเหลื่อมล้ำห้ำหั่นไม่มีที่สิ้นสุด ส่วนศาสนานั้นปลายทางคือการละสละออก นำสู่การปลดปล่อย ความรักอันบริสุทธิ์ ความเมตตาโดยไม่มีประมาณ และความสงบสุขที่ยั่งยืนอย่างแท้จริง . . .
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น