มีคราวหนึ่งหลวงปู่พุธ ได้ไปนั่งปลุกเสก(คงเป็นการนั่งปรกอธิษฐานจิตในพิธีพุทธาภิเษกพระเครื่อง)ร่วมกับเขา ไปนั่งแต่เที่ยงคืนไปถึงโมงเช้าจึงรู้สึกตัว พอรู้สึกตัวก็ถามชาวบ้านที่มามุงดูว่า
หลวงปู่พุธ : "ทำไมฉันจึงได้หันหลังให้กับพระประธาน เมื่อคืนนี้ฉันนั่งหันหน้าเข้าหาพระประธาน"
กำนัน :"กระผมจับหมุนขอรับ"
หลวงปู่พุธ : "ทำไมจึงต้องมาจับหมุน"
กำนัน :นึกว่าไปเสียแล้ว"
หลวงปู่พุธ : "ไปไหนล่ะ"
กำนัน : "ตายล่ะสิ"
หลวงปู่พุธ : พระนั่งสมาธิ จะตายได้อย่างไร"
กำนัน : "ทำไมจะไม่ตายล่ะ ก็ไม่หายใจ"
หลวงปู่พุธ : "รู้ได้อย่างไร ว่าไม่หายใจ"
กำนัน : "เอาสำลีมาอุดที่จมูกมันไม่ไหวก็แสดงว่าไม่ได้หายใจล่ะสิ"
"จึงมานึกถึงคำเทศน์ของหลวงปู่เสาร์ ว่าถ้าเราปฏิบัติสมาธิ สมาธิมันเข้าอัปปนาลึกซึ้งลงไปนี้ ใครปลุกก็ไม่ตื่น จับโยนลงน้ำก็ไม่สำลักน้ำตาย จับโยนลงไฟก็ไม่ไหม้ ท่านว่าอย่างนั่น..."
- สารัตถะธรรมโอวาท พระราชสังวรญาณ
(หลวงปู่พุธ ฐานิโย) -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น