ความเมตตาขององค์หลวงปู่มั่นที่มีต่อสรรพสัตว์ไม่มีประมาณ แม้ช่วงวาระสุดท้าย

เรื่อง "ความเมตตาขององค์หลวงปู่มั่นที่มีต่อสรรพสัตว์ไม่มีประมาณ แม้ช่วงวาระสุดท้าย"

(ธรรมประวัติ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)     

เมื่อครั้งท่านอาพาธครั้งสุดท้าย ท่านพิจารณาแล้วว่า ครั้งนี้คงไม่หาย ท่านจึงเร่งเร้าให้ลูกศิษย์ทั้งพระเณรและฆราวาส ให้นำท่านไปที่วัดป่าสุทธาวาส ใกล้ตัวเมืองสกลนคร และท่านได้ปรารภกับลูกศิษย์ว่า  การป่วยของผมจวนวาระเข้าทุกวัน จะพากันคิดอย่างไรก็ควรคิดเสียแต่บัดนี้ จะได้ทันกับเหตุการณ์ ผมต้องตายแน่นอนในคราวนี้ ดังที่เคยพูดไว้หลายครั้ง แต่การตายของผมเป็นเรื่องใหญ่ ของสัตว์และประชาชนทั่วๆไปอยู่มาก ด้วยเหตุนี้ ผมจึงเผดียงท่านทั้งหลายให้ทราบว่า ผมไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ถ้าตายที่นี่จะเป็นการกระเทือน และทำลายชีวิตสัตว์ไม่น้อยเลย สำหรับผมตายเพียงคนเดียว แต่สัตว์ที่จะพลอยตายเพราะผมเป็นเหตุนั้น มีจำนวนมากมาย เพราะที่นี่ไม่มีตลาดแลกเปลี่ยนซื้อขายกัน

     

นับตั้งแต่ผมบวชมา ไม่เคยคิดทำให้สัตว์ได้รับความลำบากเดือดร้อน โดยไม่ต้องพูดถึงการฆ่าเขาเลย มีแต่ความเมตตาสงสารเป็นพื้นฐานของใจตลอดมา ทุกเวลาได้แผ่เมตตาจิต อุทิศส่วนกุศลให้สัตว์ทั้งหลายโดยไม่เลือกหน้า โดยไม่มีประมาณตลอดมา เวลาตายแล้วจะเป็นศัตรูคู่เวรแก่สัตว์ ให้เขาล้มตายลงจากชีวิตที่เขาแสนรักสงวนของแต่ละตัว เพราะผมเป็นเหตุเพียงคนเดียวนั้นผมทำไม่ลง อย่างไรก็ขอให้นำผมไปตายที่สกลนคร เขามีตลาดอยู่แล้ว จึงไม่กระเทือนต่อชีวิตสัตว์เป็นอันมากเหมือนที่นี่

     

เพียงผมป่วยไม่ถึงตายเลย พระเณรพากันหลั่งไหลมาไม่หยุดไม่หย่อน นับวันมากขึ้นโดยลำดับ ซึ่งพอเป็นพยานประจักษ์แล้ว ยิ่งผมตายผู้คนพระเณรจะพากันมามากเพียงไร ให้พากันคิดเอาเอง

     

เพียงผมคนเดียวไม่คิดคำนึงถึงความทุกข์ความเดือดร้อนของผู้อื่นเลย ผมตายได้ทุกกาล สถานที่ ไม่เสียดายร่างกายอันนี้เลย เพราะผมได้พิจารณาตลอดทั่วถึงทราบเรื่องของมันแล้วว่า เป็นเพียงส่วนผสมของธาตุ รวมกันอยู่ชั่วระยะกาล แล้วก็แตกสลายไปสู่ธาตุเดิมของมันเท่านั้น จะมาเสียดายหาประโยชน์อะไร เท่าที่พูดนี้ก็เพื่อความอนุเคาะห์สัตว์ อย่าให้เขาต้องมาพร้อมกันตายเป็นป่าช้าผีดิบวางขายอยู่ตามถนนหนทาง อันเป็นที่น่าสมเพชเวทนานักหนา ซึ่งยังไม่สุดวิสัยที่ควรพิจารณาแก้ไขได้ในเวลานี้

     

ฉะนั้นจึงขอให้จัดการให้ผมได้ออกไปให้ทันเวลาที่ยังควรอยู่ในระยะนี้ เพื่ออนุเคาะห์สัตว์ที่รอดตายตามผมอยู่เป็นจำนวนมาก ให้เขาได้มีความปลอดภัยในชีวิตของเขาโดยทั่วกัน หรือใครมีความเห็นอย่างไรก็พูดได้ในเวลานี้

(คัดจากหนังสือชีวประวัติ)

(ท่านพระอาจาร์มั่น ภูริทัตโต)

(โดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)