วันหนึ่งพวกญาติโยมชาวบ้านเขาจะพากันไปทำบาปคือ ไปทอดแหหาปลามาฆ่ากินกัน หลวงปู่บุญทัน ฐิตปัญโญ ท่านรู้ว่าชาวบ้านจะไปทอดแหกันซ้ำร้ายชาวญาติโยมทั้งหลายได้มานิมนต์หลวงปู่ให้ไปฉันข้าวป่าซึ้งเป็นประเพณีในถิ่นนั้นอีกด้วย หลวงปู่รู้ว่า พวกญาติโยมจะไปจับปลามาปรุงเป็นอาหารเพื่อถวายพระในวันนั้น เป็นสิ่งที่ไม่ไม่ควร แม้ว่าพระองค์ใดรู้การกระทำบาป โดยการใดก็ตาม แล้วขึ้นรับฉัน ก็ถือว่าอาบัติแก่พระองค์นั้นๆ
หลวงปู่ท่านได้ออกปากชวนตาปะขาวนิน ไปสู่หนองน้ำก่อนล่วงหน้า แล้วท่านสั่งให้ตาปะขาวนินไปตัดกระบอกไม้ไผ่ 3-5 กระบอกมาวางไว้ตรงหน้า จากนั้นท่านได้ลงมือเขียนอักขระเป็นคาถา หัวใจปลาช่อนใส่ลงไปบนกระบอกไม้ไผ่ ร่ายมนตร์ทำจิตสงบอฐิษฐานใจจากฤทธิ์อภิญญา กลายเป็นปลามหัศจรรย์โดย การโยนกระบอกไม้ไผ่ลงน้ำทันที ปลาเที่ยวแหวกว่ายไปมาอย่างสนุกสนานทันทีที่ลงถึงน้ำ เที่ยวดำผุดดำว่ายดังกับว่ามีปลาช่อนเป็นร้อยเป็นพัน หลวงปู่อฐิษฐานฤทธิ์กระบอกไม้ไผ่เป็นปลาช่อนแล้ว ท่านก็ชวนตาปะขาวนิน ไปยังแถบหนึ่งของหนองน้ำนั้น เพื่อรอดูญาติโยมจะมาจับปลากัน
หลวงปู่ได้เล่าให้ตาปะขาวนินว่าพวกญาติโยม จะไม่ได้ปลาสักตัวเดียว เพราะปลาวิเศษเหล่านี้มันจะมีกำลังมาก วิ่งชนแหที่ดักปลาขาดหมด หลวงปู่รอเวลาเฝ้าดูพวกญาติโยมพักหนึ่ง ก็เห็นกลุ่มชาวบ้าน พร้อมกับอุปกรณ์จับปลามายืนดูความอัศจรรย์ในหนองน้ำ ปลาจำนวนมากเที่ยวดำน้ำไปมาจนน้ำขุ่นไปเลยทีเดียว พวกชาวบ้านมองเห็นเช่นนั้นก็คิดว่าปลาต้องมีมากมายแน่ๆ แล้วก็กรูกันลงไปในหนองน้ำ บ้างก็เหวี่ยงแหแล้วกระโดดตามลงไปอย่างลิงโลด ความจริงไม้ไผ่นั้นไม่ถูกคนรบกวน มันก็เป็นไม้ไผ่อยู่เช่นเดิม ครั้นทอดแหลงไปเมื่อไรกระบอกไม้ไผ่ก็จะแสดงฤทธิ์ ด้วยอำนาจอภิญญาของหลวงปู่มันกลายเป็นปลาวิ่งชนแหที่เหวี่ยงครอบมันไว้ขาดเป็นช่อง แล้วก็พุ่งเข้าชนผู้คนญาติโยม ถึงกับสะดุ้งตกใจไปตามกันเลยทีเดียว จำนวนปลาก็ดูเหมือนจะเพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ พวกญาติโยมพยายามอย่างเต็มที่สุดฝีมือ เพื่อจะจับปลาให้จงได้
ปลาช่อนในหนองน้ำนั้น ก็ชนแหจนขาดสะบั้นไปมา ไม่มีใครได้ปลาเลยสักตัวเดียว จนเป็นที่อ่อนอกอ่อนใจ ในที่สุดก็เลิกรากันกลับบ้านไป
หลวงปู่บุญทัน ฐิตปัญโญ ท่านเป็นชาวศรีสะเกษ ก่อนฝากตัวเป็นศิษย์ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ท่านเล่าเรียนด้านวิชาอาคม คุณไสย ต่างๆ จากแดนเขมร เช่น วิชาบิดไส้-บังฟัน-เสน่ห์ยาแฝด-เสกหนังเข้าท้อง-ผีพราย-เสือเสมิง-ฝังรูปฝังรอย-ยาสั่งและสิ่งอาถรรพณ์ต่างๆ และศึกษาวิชาอาคมต่างๆ จากฝั่งลาว โดยเรียนจากอาจารย์เตี้ย ซึ่งเป็นศิษย์ของสำเร็จลุน และหลวงปู่ก็มาฝากตัวเป็นศิษย์หลวงปู่มั่น
หลวงปู่บุญทัน ท่านเล่าว่า ในระหว่างที่ท่านเร่งความเพียร อย่างหนัก ทำให้ท่านหลงสำคัญตนว่า ท่านสำเร็จหมดจากกิเลสแล้ว (ซึ่งจริงๆ แล้วท่านเข้าใจผิด เนื่องมาจากอาการวิปลาสจากการภาวนา หรือวิปลาสเนื่องมาจากวิปัสสนูปกิเลส)
จึงได้ออกติดตามหาหลวงปู่มั่น เพื่อจะแจ้งความในใจให้พระอาจารย์ ได้รับรู้ หลวงปู่บุญทันท่านเหาะไปในระดับยอดไม้
หลวงปู่ตื้อไปยืนแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า ทำท่ารอดูหลวงปู่บุญทัน แล้วพูดเตือนท่านด้วยเสียงอันดังว่า
"โน่น พระอรหันต์ผีบ้า พระอรหันต์โลกีย์ พระอรหันต์เวียนตาย เวียนเกิด มาแล้ว โน่นเหาะมาแล้ว"
ก่อนที่พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร จะมรณภาพในปี พ.ศ. 2520 นั้นหลวงปู่บุญทันได้บอกกับพระลูกศิษย์ของท่านที่วัดป่าประดู่ในตอนเช้าของวันที่ 29 ธันวาคม 2519 ว่า "เมื่อคืนนี้จารย์ครูฝั้น ท่านได้มาลาจะมรณภาพ" การที่หลวงปู่บุญทันท่านเรียกพระอาจารย์ฝั้นว่า "จารย์ครู" ก็หมายถึงว่าท่านเคารพนับถือเป็น เหมือนครูบาอาจารย์ ที่สอนชี้แนะในทางปฏิบัติให้แก่ท่านนั้นเอง และการมาบอกลานี้ก็มาในลักษณะที่ท่านส่งกระแสจิต มาบอก ในตอนที่หลวงปู่บุญทัน ท่านกำลังนั่งสมาธิอยู่ หลวงปู่บอกว่าเป็นธรรมเนียมของพระในสายของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ที่จะต้องมาบอกลากัน และแล้วพอในวันที่ 4 มกราคม 2520 ข่าวหลวงปู่ฝั้น มรณภาพก็แพร่กระจายออกไปทั่วประเทศ
ขอขอบคุณ
ที่มา : https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2369595840005427&id=1444476475850706
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น