โรคทางกายและโรคทางใจ

โรค ได้แก่ สิ่งที่เสียดแทงความผาสุข 

แบ่งออกเป็น ๒ ชนิด คือ โรคทางกายและโรคทางใจ

สัตว์ทั้งหลายที่ยืนยันว่าตัวเองมีสุขภาพดี ไม่ป่วยไข้ 

ไม่มีโรคทางกายตลอด ๑ ปี ๒ ปี ถึง ๑๐๐ ปี หรืออาจจะมากกว่านั้น

ความปลอดภัยจากโรคทางกายนี้พอที่อาจจะมีได้บ้าง

แต่สัตว์และมนุษย์ทั้งหลายที่จะยืนยันว่าไม่มีโรคทางใจ 

ไม่มีกิเลสแม้สักระยะครู่หนึ่งนิดเดียวจะไม่สามารถหาได้และมีได้ในโลกนี้ 

เว้นแต่เพียงพระพุทธเจ้า พระขีณาสพ พระอรหันต์เท่านั้น

จึงจะเว้นโทษ คือ โรคทางใจได้ ยิ่งพวกเราเป็นบรรพชิตด้วยแล้ว 

มีโรคอยู่ ๔ อย่าง แทรกซ้อนชอนไชเข้าไปสู่หัวใจพระเณรโดยไม่รู้ตัว

.

๑.โรคมักมาก เป็นพระมักมากมูมมาม อยู่ที่ไหนก็มีแต่ความเดือดร้อน 

กระวนกระวายใจ ไม่รู้จักพอด้วยผ้านุ่งผ้าห่ม 

อาหารการกิน ที่อยู่ที่อาศัย และยารักษาโรค

เที่ยวแสวงหาแต่สิ่งเหล่านี้ ไม่รู้จักลดละปล่อยวาง

ไปที่ไหนก็แบกหามสิ่งเหล่านี้ไปด้วย

ไม่เป็นสมณะที่เบาสบาย เบากายเบาจิต

.

๒.เมื่อเกิดโรคมักมากแล้ว โรคลามกจกเปรตก็ตามๆ กันมา

เหมือนนัดกันไว้ที่ความเลวทราม ต่ำช้า 

ทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะให้คนมานับถือ 

เพื่อจะได้ลาภสักการะ มาปรนเปรอความหิวโหยของใจที่ไร้ศีลธรรม

.

๓.เมื่อจิตใจมันสกปรกลามกเข้าเต็มเปาแล้ว

ย่อมพยายามวิ่งเต้นขวนขวายเพื่อได้มาซึ่ง

ความนับถือ ลาภสักการะ และการสรรเสริญ 

อย่างไร้ยางอาย หน้าด้านต่อศีลต่อธรรม

.

๔.พระที่เป็นอย่างนี้มักเข้าไปสู่สกุลที่ร่ำรวย 

ทำทุกอย่าง ทุกวิถีทางเพื่อให้เขามานับถือ

มักจะกล่าวธรรมะปลอมๆ อันไพเราะเพราะพริ้งเป็นฉากหน้า

ซ่อนเร้นความละโมบโลภมากไว้ในเบื้องหลัง

แสดงตนเป็นประดุจไม่มีความโลภ ทั้งๆ ที่มีความโลภจัด 

มีขันติ อดทนอดกลั้น เพื่อให้เขามานับถือ

.

โรคทั้ง ๔ อย่างที่ผมกล่าวมานี้แหล่ะ ให้พวกท่านระวัง 

มันร้ายกว่าโรคที่ผมป่วยอยู่เสียอีก ขอให้พวกท่านจงนำไปพิจารณา 

อย่าป่วยอย่าไข้เฉยๆ โดยไม่เห็นคุณเห็นโทษ

ไม่งั้นจะแก้ไม่ได้ ใช้งานไม่ทัน เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน

.

โอวาทธรรม หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต