อัฏฐิปุญชสูตร#ว่าด้วยร่างกระดูก

             [๒๔] แท้จริง พระสูตรนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสไว้แล้ว พระสูตรนี้ พระอรหันต์

กล่าวไว้แล้ว ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้

             “ภิกษุทั้งหลาย เมื่อบุคคลคนหนึ่งพึงแล่นไป ท่องเที่ยวไปตลอดกัป โครงกระดูก

ร่างกระดูก กองกระดูก ถ้ามีคนรวบรวมเก็บไว้ และไม่สูญหายไป ก็จะเป็นกอง

กระดูกใหญ่โตเท่าภูเขาเวปุลละนี้แน่นอน”

             พระผู้มีพระภาคได้ตรัสเนื้อความดังกล่าวมานี้แล้ว ในพระสูตรนั้น จึงตรัส

คาถาประพันธ์ดังนี้ว่า

             พระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ทรงแสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ได้ตรัสไว้ดังนี้ว่า

                                       กองกระดูกของคนคนหนึ่ง ตลอดกัปหนึ่ง

                          จะเป็นกองกระดูกเสมอเท่าภูเขา

                          ภูเขาเวปุลละนี้นั้น เป็นภูเขากว้างใหญ่

                          ตั้งอยู่ทางเหนือภูเขาคิชฌกูฏ เขตกรุงราชคฤห์ของชาวมคธ

                                       เมื่อใด บุคคลพิจารณาเห็นอริยสัจ ๔ คือ

                          ทุกข์ เหตุเกิดแห่งทุกข์ ความพ้นทุกข์ และอริยมรรคมีองค์ ๘

                          ซึ่งเป็นข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ ด้วยปัญญาอันชอบ

                                       เมื่อนั้น บุคคลนั้นแล่นไปแล้วอีก ๗ ชาติเป็นอย่างยิ่ง

                          ก็จะทำที่สุดทุกข์ได้ เพราะสังโยชน์ทั้งปวงสิ้นไป

             แม้เนื้อความนี้ พระผู้มีพระภาคก็ตรัสไว้แล้ว ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้แล

อัฏฐิปุญชสูตรที่ ๔ จบ

                  เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ เล่มที่ ๒๕ หน้าที่ ๓๖๘-๓๖๙.

http://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=25&siri=139

#เจริญอานาปานสติ

#เป็นเหตุให้รู้ลมหายใจ

#อันมีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเสียชีวิต

ราหุล ! เธอจงเจริญอานาปานสติภาวนาเถิด เพราะอานาปานสติที่บุคคลเจริญ กระทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่ ก็อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้วอย่างไร #กระทำให้มากแล้วอย่างไร

จึงมีผลใหญ่มีอานิสงส์ใหญ่ ?

ราหุล ! ในกรณีนี้ ภิกษุไปแล้วสู่ป่า หรือโคนไม้ หรือ

เรือนว่างก็ตาม นั่งคู้ขาเข้ามาโดยรอบ ตั้งกายตรง ดำรงสติเฉพาะหน้า เธอนั้น มีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก :

เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้ายาว,

เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกยาว;

เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้าสั้น,

เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกสั้น;

ราหุล ! #อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้ว #กระทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่.

ราหุล ! เมื่อบุคคลเจริญ กระทำให้มากซึ่งอานาปานสติอย่างนี้แล้ว ลมอัสสาสะ (ลมหายใจเข้า) ปัสสาสะ (ลมหายใจออก)

#อันจะมีเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อจะดับจิตนั้น

#จะเป็นสิ่งที่เขารู้แจ้งแล้วดับไป

#หาใช่เป็นสิ่งที่เขาไม่รู้แจ้งไม่ ดังนี้.

ม. ม. ๑๓/๑๔๐-๑๔๒/๑๔๖.